حساسیت اخلاقی دانشجویان عرصه پرستاری و ارزشیابی آنان توسط مربیان پرستاری

مقدمه: کارکنان بهداشتی به طور مکرر با وضعیت های خطرناکی مواجهند که در آنها انجام قضاوت اخلاقی مورد نیاز می باشد. اساس طرز تفکر پرستاران احترام به حیات، مرتبه و حقوق انسان است. این به این معنی است که پرستار باید حقوق اخلاقی و قانونی بیماران را بشناسد و برای حفظ این حقوق مسئولیت پذیر باشد. با وجود اهمیت حساسیت اخلاقی دانشجویان پرستاری، هدف از این مطالعه خود ارزیابی حساسیت اخلاقی دانشجویان عرصه پرستاری و مقایسه دیدگاه آنان و اساتید آن ها در مورد حساسیت اخلاقی دانشجویان است. روش کار: این مطالعه مقطعی تحلیلی، در بین 42 دانشجوی عرصه پرستاری و 12 نفر از مربیان آنها در دانشگاه علوم پزشکی گلستان به روش نمونه گیری سرشماری در سال 1389 انجام شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه حساسیت اخلاقی که حاوی 25 سوال با مقیاس لیکرت بود و روایی و پایایی آن مورد بررسی قرار گرفته است، استفاده گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. یافته ها: میانگین سنی دانشجویان 59/22 و میانگین سنی اساتید 66/42 بوده است.6/55 درصد از دانشجویان در کارگاه اخلاق شرکت نکرده بودند. میانگین نمره حساسیت اخلاقی اساتید 2/13 ± 17/51 و برای دانشجویان 2/9 ± 64/56 بوده است. با استفاده از آزمون تی مستقل همچنین آزمون پیرسون ارتباط معنی دار آماری بین نمرات حساسیت اخلاقی دانشجویان و اساتید دیده نشد. اما در برخی از سوالات دانشجویان خود را بهتر ارزیابی نموده بودند. برای مثال رعایت حقوق بیمار، برخورد اخلاقی با شرایط مشکل و استفاده از تجربیات قبلی در حالی که اساتید در این بخش نمره کمتری به دانشجو داده بودند. نتیجه گیری: نتایج این مقایسه نشان می دهد که میزان حساسیت اخلاقی دانشجویان با دیدگاه اساتید در باره ی حساسیت اخلاقی آنها تفاوت نداشته است. که می توان گفت حضور ناکافی در تصمیم گیریهای اخلاقی، مانع از شناخت دانشجویان درموارد حساس از نظر اخلاقی می شود. اما در برخی از سوالات دانشجویان در خود ارزیابی امتیاز بهتری نسبت به اساتید داده بودند. در نهایت با توجه به اهمیت اخلاق و حساسیت آن در بالین پیشنهاد می شود که برنامه های آموزش اخلاق برای دانشجویان جهت افزایش کارایی اخلاقی آنها گذاشته شود.